Een beetje stijl mag wel, vind ik. Daarin is natuurlijk ook wat omkadering en structuur in begrepen. De structuur van het restaurant, ja in een boot heb je om te beginnen ook beperkingen, zoals men die ook in andere restaurants kent en ervaart. Maar misschien heeft een restaurant aan boord meer beperkingen. En misschien ook meer voordelen. Qua uitzicht en sfeer dan toch. Het grote restaurant op deck negen, waar wij die week durende de cruise meestal gingen eten, was vrij eenvoudig, maar efficiënt.
Een twintigtal ‘kraampjes’ met telkens 2 personen per kraampje voor de bediening. Niemand moest echt wachten, alles verliep vlot. Per dertig tafels drie personen voor bediening (op- en afruimen, rondbrengen van koffie en fruitsap.) Die ‘garçons’ kwamen van over de hele wereld. Indonesië, en allerlei landen waar men weinig werk kan aanbieden. De lage loon landen, zeg maar, die in de scheepvaart voor goedkoop personeel zorgen. Mensen die meerdere maanden aan een stuk samenleven op een schip dat op- en afvaart langs de mooiste scheepvaartroutes. Dank u, lieve mensen van over de hele wereld! Voor hun inzet en glimlach!
Ze waren er iedere morgen voor ons ontbijt (hun dienst begint om 5 uur iedere morgen) en hadden pas gedaan met werken nadat ze met de servetten gedaan hadden.
Eten kon de hele dag, op ieder uur, als was het na tien uur alleen maar een beperkt hapje met een zacht drankje.
Rond tien uur als hun regulier werk erop zat, hadden alle ‘waiters’ nog een belangrijke job te doen. Met tientallen dienstkarretjes bracht men bestek en gewassen en gestreken servetten aan. Het aantal jongens en meisjes groeide vlug aan. Op enkele minuten tijd zaten ze met een twintigtal, ieder op een tafeltje met stapels servetten en dozen bestek, zo recht van de afwasmachine. Het eerste half uur werd er stevig doorgewerkt, maar nadien, wanneer het einde in zicht kwam leek het alsof het juk van hun schouders viel. Ze praatten meteen in tal van talen die ik niet kende. Ze waren onder elkaar. Voor het eerst sinds die vroege morgen waren ze zichzelf. Overal lagen hopen keurig opgerolde servetten, klaar voor de morgen die vlug komen zou.
Rond elf uur was alles opgeruimd en ook de jongens en meisjes waren er niet meer. Je zou voor minder naar je kamer trekken. Om 5 uur de volgende dag rekenden de toeristen weer op hun brede glimlach en hun helpende handen.
De servettenoprollers hebben een diepe indruk op mij gemaakt. Ze komen uit kleine dorpjes van overal in de wereld om een extra centje te verdienen. Dat centje moest blijkbaar de basis vormen voor hen verder leven. Of men meerdere cessies van 7 à 8 maanden doet weet ik niet, maar dat zou kunnen. Mensen vanuit arme landen die op de cruiseschepen werken, zijn echte werkers. Pet af!